Ważąca 4 kg praca Pavliny Rozsypálkovej wykonana z betonu i laminatu.

Kompozycja, która nawiązuje do wcześniejszych prac artysty, łącząc dwa główne tematy – relacje międzyludzkie i wrażenia z życia w przemysłowym mieście.

Rzeźba odzwierciedla impresje artysty na temat jego pobytu w Ostrawie, gdzie życie i przemysł wzajemnie się przenikają i oddziałują na siebie.

Praca nawiązująca do dziedzictwa starożytnego Egiptu i boskiej mocy, codziennego rodzenia się życia i triumfu nad śmiercią.

Do stworzenia dzieła przedstawiającego pierwszy kontakt kobiety i mężczyzny zainspirowały artystę takie tematy jak miłość, seks i libido – szczególnie w kontekście dzisiejszych czasów. Wyimaginowany obiekt wyobrażający kobiecą postać ludzką składa się z zawiasów połączonych w proste geometryczne struktury, uzupełnione biomorficznymi kształtami osadzonymi w jego ciele.

Dzieło opiera się na temacie miłości i seksualności. Przedstawia bioorganizm, w którym
autor stworzył kontrasty kolorów, materiału i tekstury, wyrażając nimi ruch. Symbolizuje on
uczucie zainteresowania płcią przeciwną. Zwierzęce instynkty i potrzeby seksualne
człowieka wyrażają pazury w formie poroża. Próbując uniknąć powierzchowności, autor
wybrał stylizację, która jest odległa od kształtu ludzkiej dłoni, a także mylącą kolorystykę,
która może przywoływać na myśl zwierzę morskie.

Praca oparta na formacie wyroczni z Księgi Przemian (I Ching). Osiem pól to symbole reprezentujące fundamentalne zasady rządzące rzeczywistością w taoistycznej kosmologii, a także osiem głównych elementów natury.

Rzeźba z serii Attention people, w której artysta podejmuje temat społeczności i grup społecznych. Motyw stożka wykorzystywany jest jako element przyciągający uwagę. Inspiracją był pobyt autorki w Nowym Jorku i jej obserwacja wielorakich, zróżnicowanych społeczności tworzących swoisty mikroświat w środku wielkiej metropolii.

Inspiracją dla tego dzieła było badanie samej rzeczywistości, zdolność postrzegania jej prawdziwej formy, odróżniania prawdy od fałszu, podróbki czy pomówienia. Na przykład za pomocą maszyny, która mogłaby dać nam obiektywny wgląd oraz jednoznaczne odpowiedzi.

Płaskorzeźba ścienna wykonana w 2017 roku. Inspiracją dla tej realizacji był temat suburbanizacji, który jest typowy dla wczesnej twórczości artysty.

Wspomnienia zamrożone w czasie, blaknące wraz z upływem codzienności, zniekształcone przez czas i niedoskonałość ludzkiej pamięci. Wraz z upływem czasu tracą wyrazistość konturów, czyste zarysy obrazów, których nie chcemy zapomnieć, zaczynają się rozmywać i stają się niewyraźnymi scenami w naszej pamięci.

Autor zajmuje się tematem wewnętrznego dziecka. Pracuje z ideą, że jest to jedna z wielu warstw naszej osobowości, która miała swój własny czas i przestrzeń do istnienia, zanim została zasłonięta przez nową warstwę. W swoich pracach wizualizuje wewnętrzne dziecko i nadaje mu pewne konotacje oraz atrybuty, takie jak broń, zbroja czy biżuteria. Stawia go w różnych rolach, pozach i sytuacjach.

To około półmetrowe dzieło z ceramiki powstało z 2023 roku. Autorka Magdaléna Roztočilová tworzy głównie prace figuratywne, rzeźby dziwnych, czasem dziwacznych lub fantazyjnych stworzeń, noszących atrybuty istot ludzkich połączonych z nierzeczywistymi amorficznymi kształtami.

Licząca prawie trzy metry rzeźba Madona Asumptata jest inspirowana poezją średniowieczną, historią seksualności oraz współczesną filozofią ciała.

Obiekt Pieszy to organicznie ukształtowana rzeźba, która łączy w sobie elementy amorficzności z trwałą statyką wewnętrzną. Może być postrzegany jako model architektury futurystycznej, a także jako tors o kształcie humanoidalnym.

Drewniane dzieło autora Bedřicha Mrkvy o wysokości prawie dwóch metrów powstało w 2023 roku.

Rzeźba Łodyga II przedstawia swoistą strukturę wegetatywną – organizm – świątynię, której całość składa się z ornamentalnych modułów linearnych, w których naturalnie przeplata się rzeźba i rysunek.

Dzieło wykonane z gipsu powstało w 2022 roku.

Twórczość autorki charakteryzuje się klasyczną pracą z (figuratywnymi) rzeźbiarskimi obrazami i odniesieniami do różnych historycznych etapów rzeźby europejskiej. A także zestawem kilku motywów, które wielokrotnie pojawiają się w jej twórczości, jakby natarczywie wyłaniając się co jakiś czas z podświadomości artystki. Najbardziej charakterystyczne są motywy psa i kryjówki.

Rzeźba istoty oparta jest na amforze, tworzy ją betonowa skorupa, a wewnątrz kryje masywną pustą przestrzeń do przechowywania. Wytrzymała, stabilna, neutralna. Deklaruje swoje teraźniejsze istnienie. Na pierwszy rzut oka widoczna jest masa ciała, fizyczna twarz. Nieoczywistym jest to, co skrywa w środku. Zachowujemy wspomnienia, głębszą płaszczyznę psychiczną, umysł. Fascynacja tym, jak płaszczyzna psychiczna wpływa na fizyczną. Oddzielenie ciała i umysłu, przy zachowaniu ich współzależności i tworzenie jednej całości.

Rzeźba Pędy powstała w ramach serii tematycznej Wzrastanie, zapoczątkowanej kilka lat temu, kiedy zainteresowanie autorki skupiało się na zawiłych i tajemniczych procesach powstawania i przemiany materii w otaczającym ją świecie. Jest to próba możliwie najwierniejszego prześledzenia ścieżek, prowadzących w środowisku naturalnym do powstania nowych bytów organicznych i nieorganicznych, a tym samym zbliżenia się do pierwotnych źródeł siły witalnej. Dzieło może być zarówno skamieliną, jak i żywym konglomeratem zdolnym do swobodnej ekspansji w przestrzeni.

Autor dzieła, Michal Janiga, myśli w swojej twórczości o materiale, jego kontekście, w odniesieniu do środowiska, krajobrazu i historii. Materiał jest dla niego swoistym repozytorium niosącym nawarstwione informacje, oznaki życia i idee. Znajduje swoją formę i dostosowuje jej materię.

To dzieło o wysokości 2,5 m autorstwa Adama Hejduka powstało w 2021 roku.

To dzieło utworzone z piasku i żywicy powstało w 2021 roku.

Dzieło z serii białych modeli wydruków 3D przygotowanych na potrzeby cyklu Mundus Imaginalis. Seria ta inspirowana jest książką Henry’ego Corbina o tym samym tytule, która bada świat archetypów oraz świat percepcji zmysłowej. Mundus Imaginalis to świat wyobraźni, inna rzeczywistość percepcji. Głównymi i najistotniejszymi motywami są kształty oczu i łzy. Łza/kropla to powtarzający się kształt, który w mitach oznacza uwolnienie sił twórczych i zjednoczenie tego, co zostało podzielone.

Dzieło powstało z użyciem techniki łączonej w 2023 roku.

Niespełna dwumetrowa rzeźba opiera się na metaforycznym powiedzeniu „living in a bubble“, przedstawiając charakterystyczne chwile kreatywnego procesu twórczego.

Auto stara się w ramach tego dzieła uchwycić gest, który zostanie nadany figurze idącego Chrystusa ponadnaturalnych rozmiarów. Gipsowy oryginał powstał w 2014 roku jako odskocznia do pracy nad figurą.

Dzieło jest próbą uchwycenia gestu, który w przyszłości zostanie nadany figurze idącego Chrystusa ponadnaturalnych rozmiarów. Wyciągnięcie lub podanie ręki jest postrzegane przez autora jako ważny moment w życiu każdego z nas.

Dzieło inspirowane jest spotkaniem autora z chłopcem cierpiącym na porażenie mózgowe. Budowa zdeformowanej w taki sposób ręki jest na tyle specyficzna, że dla Sebastiana Wojnara stała się synonimem cierpienia i beznadziei, ale jednocześnie walki prowadzonej przez całe życie, siły psychicznej i pokory.

Dzieło z patynowanego brązu stworzone w 2024 r. w ramach prac nad figurą Marii Magdaleny ponadnaturalnych rozmiarów.

Przestrzenne obiekty liniowe przyciągają naszą uwagę między innymi symboliczną kolorystyką. Wyraziście nieregularne, liniowe kształty obiektów ściennych opierają się na rzeczywistości wyekstrahowanego DNA, tworzącego specyficzne amorficzne skupiska. Motyw życiodajnej krwi czy też struktury krwiobiegu przywołuje skojarzenie z wszechobecną dziś siecią komunikacyjną.