Projekt wystawy RAJ UTRACONY odzwierciedla stosunek do doświadczenia jako stanu transformacji poprzez prace czterech pokoleń artystów. W swoich pracach trzech malarzy i jedna malarka zajmują się przede wszystkim tym, jak zmienia się postrzeganie czasu w odniesieniu do przedmiotowości i figuracji. Istotną rolę odgrywa okres dzieciństwa, w którym kształtują się podstawy dorosłej osobowości. Coś zostaje bezpowrotnie utracone i poświęcone, aby coś innego mogło powstać i dalej się rozwijać. Dzieciństwo to nie tylko wspomnienia, ale także pierwsze gry społeczne, pierwsze niekontrolowane emocje i różne środowiska, w których dziecko dorasta i które go stymulują. Stosunek do rzeczywistości zmienia się z czasem. Zaabsorbowanie światem, które pokazuje pewne iluzje pewności, pęka w późniejszym życiu. Odwrotna strona wiedzy przywraca człowieka do innego, wyobcowanego świata, w którym nie jest już tak łatwo się poruszać jak wcześniej. Tym bardziej ten „nowy” świat odzwierciedla naturę i charakter jednostki, których korzenie sięgają dzieciństwa. Beztroska zabawa i swobodna weryfikacja rzeczywistości przekształca się w jakościowo inną egzystencję o różnej intensywności, czasem wręcz magicznie widmową. Życie staje się gęstsze, przeczesując nurt zwątpienia i melancholii. Są one następnie wpisywane w inaczej ustawioną percepcję. Sceptycyzm obecny w pracach jest czasami przecinany ironią, poczuciem absurdu lub czarnym humorem.